Hressa útivistarfólk

Það var einu sinni saga um Paradís og hún getur verið sönn! Hér hjá okkur skín sólin hæfilega flesta daga ársins. Það er raunar heldur heitt í júlí og ágúst en þá koma allir Frakkar hingað í leit að Paradís.  Hina tíu mánuði ársins erum við aðeins með ferðamenn sem vita hvenær best er að upplifa dýrð okkar náttúru.

Við viljum bjóða til okkar litlum hópum útivistarfólks, sem elskar að hjóla, ganga, róa eða sigla. Elskar villta en samt blíða náttúru og blómskrúð árið umkring.  Hér eru ótal hjólaleiðir með brekkum, beygjum og tilbehör, stuttar 25 km eða lengri 50 km eða enn lengri 100 km o.s.frv. Þær liggja um hásléttur efra-provence eða gljúfur og dali. Blómgun trjánna fyrst Mímósanna niður við strönd Mare Nostrum í febrúar og síðan öll möndlu og ávaxtatrén í mars-apríl og kirsuberjatrén í apríl-maí.

https://ffvelo.fr/randonner-a-velo/

Það er allt í boði, erfitt eða auðvelt, og bland í poka. Við hjón róum að minnsta kosti vikulega í vatni hér nálægt Lac St. Croix de Verdon og þar er allt til kappróðurs og sportsiglinga. Við bjóðum ykkur þangað með okkar félagsaðild ef ykkur langar að prófa kappróður eða seglsiglingar en segladeildin opnar ekki fyrr en í mars. Við róðararhópurinn förum svo reglulega c.a. fjórum sinnum á vetri í göngudaga og þekkjum því flestar leiðir hér margar um gljúfur og aðrar um dali.

Við bjóðum ykkur að dvelja hjá okkur í sex manna hóp eða ef þið eruð fleiri hefur Paul okkar næsti nágranni pláss fyrir tíu og Gerald okkar fyrrum bæjarstjóri pláss fyrir 4-5. Við bjóðum uppá gistingu og morgunmat auk afnota af sundlauginni þegar komið er fram í mars-apríl eftir veðri. Verðlagi okkar er í hóf stillt en gestrisni okkar til ykkar er vonandi hlý.

Einn kvöldverður er innifalinn í verði en við getum boðið fleiri kvöld ef þið óskið. Sumir hafa sagt að besta eldhúsið í efra Provence sé í Brekkukotinu okkar en það eru ýkjur. Við bjóðumst til að útvega ykkur bílaleigubíl ef þið óskið þess nú eða sækja ykkur á okkar bílum. Héðan er einnig stutt að fara ( 3 tímar) á skíði í S-Alpana, sem eru að mínu mati yndislegasta skíðasvæði Evrópu og ég hef reynt þau flest. Okkar uppáhaldsskíðastaður er Praloup

Hafðu endilega samband við Ármann ef þú hefur frekari spurningar.

Í nágrenni við Esparron

Suður

Quinson: (10 km fjarlægð) Smáþorp – lítið stærra en Esparron og státar að minnsta kosti af tveimur eðalsteinum, annars vegar hinu stórkostlega „Safni Mannssins“ og hins vegar einum besta veitingastað ( og ódýrasta) á svæðinu.

„Safn Mannsins“ var álíka átak fyrir þetta litla þorp og „Harpa“ var Íslendingum og ein helsta driffjöður þess að gera það að raunveruleika var sú ágæta kona sem stendur fyrir rekstri veitingastaðarins. Safnið var opnað fyrir um 10 árum og er reist í kringum þær mannvistarleifar, tugþúsund ára gamlar, sem hér hafa fundist í hellum í gljúfrum Verdon árinnar. Það er reist eftir uppdráttum enska arkitektsins Sir Norman Fosters sem m.a. er höfundur Loyds turnsins fræga í London. Peningar voru að mestu fengnir úr sjóðum Evrópubandalagsins, en safnið hefur verið feikivel sótt allt frá opnun. Þar sjáum við m.a. aðeins inn í forna veröld forfeðra Frakka og innlit í daglegt líf þeirra m.a. að stunda eftirlætisiðju sína þ.e. samlíf kynjanna. Þar er m.a. endurgerð hellisins sem minnst var á í kaflanum um gljúfrin við Esparron. Ég hef farið með nokkra íslenska gesti þangað og hafa þeir allir verið ánægðir með safnið.

Veitingastaðurinn sem er nánast við hliðina á safninu heitir „Relais de Notre Dame“ ( Setur vorrar frúar) og er hefðbundinn franskur veitingastaður með hefðbundinn mat svæðisins, hvíta dúka og silfurborðbúnað. Þar má mæla með öllu sem á boðstólum er ekki síst villisvíninu „Daube Sanglier“ og rauðvínið „Les Demosielles de Venise“ (17 evrur) svíkur ekki! Patróninn sem áður er minnst á er stórvaxin kona um sextugt, stórskorin í andliti en hláturmild og vel yfir 1,8o m á hæð og afar ræðin við þá sem hún þekkir eins og konu mína. Hún er þó stutt m.v. veitingakonuna á „Hvítu Eikinni“ rétt fyrir utan Sillans sem er 2,10 á hæð.

Í norður frá Esparron

Greoux les Bains (13 km), er fallegt þorp með mikilli blómadýrð ætíð fullt af kúristum“ sem er fólk sem kemur á kostnað franskra sjúkratrygginga til þess að njóta heilsubaða sem má rekja til náttúrulegra heilsulinda sem þar eru. Rómverjar uppgötvuð böðin og komu þar á heilsuböðum fyrir meir en tvö þúsund árum. Nútíminn hefur svo bætt við spilavíti svo fólk geti misst heilsuna á einfaldan hátt aftur. Töluvert er haldið af tónleikum þar og gott kvikmyndahús er nýbyggt sem sýnir nýjustu myndir og jafnvel stundum óperur á bíó eins og sýnt er á Íslandi á stundum. Nokkrir góðir veitingastaðir eru í Greoux og má mæla með la Tavern. Í  Greoux er einnig Rotary klúbbur sem er tvítyngdur þ.e. franska og enska eru bæði gild. Klúbburinn er fámennur en góðmennur og flestir tala fleiri tungumál en þessi tvö því að kjarni hans er gáfumannahópur sem vinnur hjá ITER, sem síðar verður gerð grein fyrir. Þeir hittast öll þriðjudagskvöld og ef þú ert í Rotary ættirðu að skella þér á fund.

Manosque (25 km)er stærsti bærinn í efra Provence en þar er samt ekki stjórnarsetur svæðisins, sem er staðsett í Digne les Bains. Manosque er nútímalegur bær og virkisstöð frá fornu fari og er gamli bærinn innan virkismúranna, sem nú eru að mestu horfnir, en borgarhliðið gamla markar enn upphaf helstu verslunargötunnar Rue Grande. Einn mikilsvirtur rithöfundur Jean Giono starfaði og bjó allt sitt líf í Manosque. (1895-1970). Hann var ákafur friðarsinni og fangelsaður eftir seinni heimstyrjöldina vegna meints samstarf við Þjóðverja, sem ekkert reyndist svo satt í og var leystur úr haldi eftir nokkur ár. Fyrir svæðið hér má nokkuð líkja honum við Halldór Laxness Íslendinga að því leyti að hann ber höfuð og herðar yfir aðra rithöfunda svæðisins. Hann hefur lítt verið þýddur á íslensku enda mjög vandþýddur því bækur hans eru mjög skotnar provensölsku og hefur mér reynst um megn að snara honum á íslensku. Hann lýsir vel veruleika provensala amk. eins og hann var á fyrri hluta síðustu aldar, fullur af ástríðum og sól. Gianosafn er vel heimsóknar virði í Manosque og það er einnig listasafnið Carzou sem var frábær málari og enn er á lífi. Menningarlíf er því talsvert og dagar bókarinnar árvissur viðburður á haustin. Til Manosque sækjum við bankaþjónustu, súpermarkaði, heilbrigðisþjónustu og annað sem einkennir nútímalíf. Mikið er af fólki af arabískum uppruna og setja þeir ákveðinn svip á bæjarlífið.

Volx er stórt þorp 5 km í norður frá Manosque og þar hafa Frímúrarar hreiðrað um sig í gamalli járnbrautarstöð eins og raunar víðar í Frakklandi. Þar hittast nánast á hverju kvöldi einhverjar stúkur frímúrara af ýmsum ritúölum og eru allir reglubræður og systur velkomnar með ákveðnum takmörkunum þó. Þar borðar þú ódýrar en víðast annars staðar því að þríréttuð bróðurmáltíð framreidd og tilhöfð af bræðrunum kostar með víni innan við 1000 krónur.

Salagon er gamall klausturstaður með merkar minjar. Þar eru merkilegir garðar eins og tíðkuðust í klaustrum á miðöldum og ræktaður mikill fjöldi lækningajurta sem sýnir manni ljóslega rætur lyfjafræðinnar. Þar eru einnig gamlar kristnar grafir undir gleri frá fjórðu öld og kom mér alla vega á óvart að kristni skyldi hafa breiðst svo fljótt út. Auk þess er þar merkt safn fornra atvinnuhátta og kirkjan er bæði fögur og einkennilega friðsæl. Þetta er afar aðlaðandi staður rétt utan við hið áhugaverða þorp Forqualqier (þar sem oft eru áhugaverðir jasstónleikar) um 10 km frá Manosque.

Ganagobie er nafn á hásléttu á leiðinni til Sisteron um 15 km norðan Manosque. Það er ævaforn sjávarbotn og sjálfur hef ég fundið hákarlatennur en þær eyðast ekki með tímans tönn í mölinni þar. Er mér sagt að þær séu amk. fimm milljón ára gamlar! Auk göldrótts svartmunkaklausturs sem okkur tókst ekki að mynda í okkar fyrstu heimsókn því myndavélin stóð alltaf á sér en var svo í fullkomnu lagi þegar við fórum út úr klaustrinu, en þar áttum við ánægjulegar samræður við einn munkanna, sem blandaði geði við almenning og hlýddum á messu í fagurri kirkjunni. Um 1 km fjær klaustrinu í enda sléttunnar eru furðulegar forsögulegar minjar sem ekki er mikið vitað um en þar eru úthöggnir andapollar og aldeilis furðulegar rústir frá því áður en sögur hófust. Munkunum er lítið gefið um þessar minjar og vilja ekkert ræða þær. Frá náttúrunnar hendi er þarna feikilega víðsýnt og ógleymanlegur staður.

La Rotonde er nafn á hringbyggingu rétt utan við þorpið Simiane la Rotonde einnig stutt frá Forqualquier. Engar heimildir eru kunnar almenningi um hvers vegna þessi volduga bygging var byggð í lok elleftu aldar og lítt er þekkt að á jafndægri vor og haust skín sólin inn um langan þakglugga einmitt á altari byggingarinnar nákvæmlega eins og í Abu Simpel musterinu í Namibíu fyrir ofan Nasser stífluna við Assam. Þeim sem pæla í sögu leynireglna finnst þessi bygging áhugaverð í meira lagi.

Suð-vestur

Vinon sur Verdon (35 km) Cadarache er staðsettnokkru sunnan við þorpið Vinon,sem hér verður ekki gert að umræðuefni. Þar er þó ágætur markaður á sunnudögum og einu sinni keypti ég buxur á einhvern mesta fiðlusnilling sem mig hefur sótt heim. Hann kom með lestinni frá París á sunnudagsmorgni með fiðluna eina í hendinni og hafði þá lent í ástaræfintýri og bjargað sér út um glugga þegar að eiginmaðurinn hafði komið heim í morgunsárið. Þessi ágæti snillingur var einn af þremur sem mynda Beaux Arts tríóið sem er eitt besta píanótríó í heimi hér og dýrustu kraftar sem ég leyfði mér að bjóða upp á á tónlistarhátíðum okkar. Hann og Olivier Manury eiginmaður Eddu Erlends og Bandoneon snillingur spiluðu svo fyrir okkur alla nóttina eftir konsert þeirra og bætti það vel upp buxna- og skyrtukaupin.

 Við héldum fyrsta árið að Cadarache hlyti að vera öryggisfangelsi vegna þrefaldrar gaddavírsgirðingar með háspennurafmagni og hundum auk gæslu hermanna.  Nei þetta er ein mesta kjarnorkurannsóknarstöð í heimi með eigi færri en 21 kjarnaofn og öllu sem því tilheyrir á vendilega afgirtu 1500 hektara svæði þar sem villisvín og dádýr spásséra friðuð milli kjarnaofna!. Þar vinna um 4.500 manns (kona mín ein þeirra) í alls kyns rannsóknarsetrum og hefur rannsóknarstöðin verið starfrækt síðan De Gaulle opnaði hana 1959 eða nær sextíu ár. Einu sinni á ári er almenningi veitt innsýn í vinnu þá sem þarna fer fram og er það vissulega áhugavert.

Heldur opnari er ITER, sem er næsti bær við og hýsir stærstu orkutilraunastöð stórveldanna: Það er sameiginlegt verkefni helstu iðnríkja heims. Þar eru eðlisfræðingar að reyna að finna lausn á orkuvandamáli mannskepnunnar með agnasamruna eins og á sér stað á sólinni. Upphaflega ætluðu þeir að koma á köldum samruna, en nú er unnið að því að ná þeim svokallaða sólskinshita sem mun vera einhverjar 10 milljón gráður. Þar fara fram stórkostlegar byggingarframkvæmdir og vinna við þær um 1500 manns en rannsóknarstöðin er heldur fámennari. Þeir hafa opið hús nokkrum sinnum á ári og búast við raunhæfum árangri eftir 15-20 ár eða jafnvel fyrr. Fyrir þá sem eitthvað skilja í þessum eðlu vísindum læt ég hér fylgja klausu á ensku úr nýlegu fréttabréfi:” One of the most notable nuclear installations at Cadarache is the ITER experimental nuclear fusion tokamak, which is expected to be completed by 2020. When it becomes operational in the mid-to-late 2020s, ITER is hoped to be the first large-scale fusion reactor to produce more energy than is used to initiate its fusion reactions

Það er augljóst að þessar tvær rannsóknarstöðvar eru mikilvægar efnahagslífi svæðisins.

Aix en Provence (70 km) er rík og borgaraleg borg þar sem hátt í hundrað þúsund stúdentar stunda háskólanám. Þangað fer maður til að anda að sér borgarlofti borða góðan hádegismat og fara á bíó. Mæla má með fjölmörgum veitingastöðum en uppáhald okkar hefur löngum verið Leopold sem er rétt neðan við Rotonde torgið með gosbrunninum sem státar listagyðjunum þremur. Leopold opnaði 1930 og er í „art nouvou stíl“ afar borgaralegur og lítið af túristum en alltaf fullsetinn svo nauðsynlegt er að panta borð. Í Aix eru einnig tvö kvikmyndahús, sem sýna nýjustu kvikmyndir á frummálinu og hef ég þar séð ýmsar íslenskar kvikmyndir.

Marseille (25 km frá Aix) er gömul stórborg og hafnarborg með mikla og langa sögu. 2015 var hún menningarborg Evrópu og var þá reist gífurlegt mennningarhús eftir uppdráttum ítalsks arkitekts nálægt gömlu höfninni. Það er fyllilega heimsóknar virði. Fyrir þá sem áhuga hafa á fótbolta er fótboltaleikvangurinn bæði nýbyggður og stórkostlegt mannvirki. Marseille er eitt besta lið Frakklands. Ég fór þangað ásamt fjölskyldu að fylgjast með leik Íslands og Ungverja s.l. sumar og var það sterk upplifun. Hafi maður efast um að fótbolti væri tilfinningaþrungin íþrótt komst maður að hinu sanna á þessum leik. Við höfðum einhverra hluta vegna verið sett inní miðjan hóp Ungverja og í seinni hálfleik þegar Ísland var yfir og vonir Ungverja að verða að engu að komast áfram voru sessunautar okkar allir á barmi taugaáfalls. Þegar íslenska liðið slysaðist síðan til að skora sjálfsmark ætlaði allt af göflum að ganga og þeir föðmuðu okkur eins og bestu vini af slíkri tilfinningu að ég var lengi aumur á eftir. Það má sannarlega mæla með ferð á völlinn!

Avignion (100 km) er gamla páfaborgin með sína frægu kirkju en páfar höfðu þar aðsetur þegar þeir yfirgáfu Róm í rúm hundrað ár á 15. öld. Hún er vissulega heimsóknar virði en ekki er síður áhugavert að sækja heim nokkra af þeim fjölda sveitabæja í nágrenninu, sem rækta hin rómuðu Chateau Neuf de Papes vín. Þangað fórum við einu sinni í pílagrímsferð með íslenskum vinum sem birgðu sig upp af þessum eðalvínum og létu senda sér. Veit ég að þeir geyma enn ófáar flöskur úr þessari ferð.

Gefist tími til eru Uzes og St. Remy litrík þorp í nágrenninu þar sem gott er að borða og anda að sér próvensölskum ilmi.

Austur og suð-austur frá Esparron

St. Croix er yndislegt lítið gamalt þorp í um 20 km fjarlægð frá Esparron. Það stendur í brattri hlíð við St.Croix vatnið, sem einnig er uppistöðulón frönsku Landsvirkjunarinnar. Útsýni er ægifagurt og þar eru tveir ágætir veitingastaðir annar raunar framúrskarandi. Það þarf þó að gæta að sér að hætta sér ekki út á hálan ís í vali á réttum. Slíkt henti vini okkar sem buðu okkur þangað út að borða fyrir nokkrum árum og Nathalie spurði þau hvort þau hefðu ekki smakkað kanínusteik, sem er afar góð vel elduð. Þau létu freistast en eitthvað leist þeim ekki nógu vel á réttinn því vinur minn sem er afbragðs hagyrðingur kastaði fram þessari vísu:

Yfir matnum engar flækjur/eða döpur lund
Ármann snæðir risarækjur/restin étur hund

Riez er markaðsbær og þar er gömul dómkirkja þar sem við létum m.a. frumflytja nýtt íslenskt verk fyrir strengjakvartett eftir Guðmund Magnússon (son Megasar) og var hann og kona hans sá frábæri sellóleikari Bryndís Halla Gylfadóttir viðstödd árið 2003. Í Riez er haldinn markaður miðvikudags og laugardagsmorgna og er hann fjölsóttur og skemmtilegur. Ég giska á að þar séu á annað hundrað söluaðilar samankomnir fyrst og fremst með framleiðslu sveitanna í kring af mat og listiðnaði en einnig tuskur og alt mögulegt frá Kína og Afríku. Mér er sérstaklega minnisstætt þegar ég fór með okkar ástkæru söngkonu Diddú á markaðinn árið 2004. Hún talar ekki frönsku en talaði og brosti af sinni einstöku lífsgleði ítölsku (sem Frakkar skilja almennt alls ekki) og vann hug og hjörtu allra. Síðan hélt hún með Jónasi Ingimundarsyni bravúr konsert í hallargarðinum í Allemagne sem var mjög fjölsóttur og tókst frábærlega eins og þeirra var von og vísa.

Moustiers St. Marie er eitt fegursta þorp Frakklands frábærlega staðsett við rætur fjallanna sem mynda gljúfrin Gorges de Verdon. Það er einkum rómað fyrir postulínframleiðslu sína og er eins gott að gæta að sér þegar postulínsbúðir eru heimsóttar. Eitt sinn man ég að amrískur túristi varð fyrir því óláni að reka sig í yfirhlaðið borð og brjóta það sem þar var á og varð hann að borga stóra upphæð í bætur, sem hann gerði raunar með bros á vör. Þar eru ágætir veitingastaðir og gott að fá sér í gogginn áður eða eftir að gljúfrin eru heimsótt. Lítil kapella er nokkru fyrir ofan þorpið og hafa nokkrir af mínum vinum lagt það á sig eins og ég gerði fyrir hartnær 40 árum þegar ég bar stelpurnar mínar á bakinu litlar þangað upp. Það er erfiðisins virði! Í þorpinu er einnig einkar fögur kirkja byggð í mörgum áföngum frá 11.öld fram á þá 16. Þar héldu íslenskir tónlistarmenn minnsverða en fremur fásótta tónleika árið 2003 og ég rétt forðaði mér frá því að lenda í fangelsi fyrir að hafa hengt upp plaköt um tónleikana þar sem það mátti ekki.

Gorges de Verdon  eru stærstu gljúfur í heimi á eftir Grand Canyon í Bandaríkjunum og eru svona eins og Gullfoss á Íslandi þ.e. skylduheimsókn og menn sjá ekki eftir henni. Mér hefur reynst nóg að fara tiltölulega stutt upp í gljúfrin að stað sem heitir Belleverde og fá sér göngutúr þaðan eftir gljúfrabarminum. Gott er að vera vel búinn til fóta því að klappirnar eru hálar! Svo má að sjálfsögðu aka allan hringinn en það tekur eina 4 tíma. Einnig er skemmtilegt að taka sér kanó eða hjólabát og róa úr mynni Verdon árinnar uppí gljúfrin. Lítið þorp á fjallsbrún sem heitir St. Aguil er skemmtilegt að heimsækja. Þar fékk blásarakvintett Reykjavíkur sér pönnukökur sem næstum jöfnuðust á við mínar í Brekkukoti (en svo nefni ég hús mitt í Esparron). Þar svífa ernir jafnan í uppstreymi fjallsins og eru tignarlegir á að líta.

Ég ákvað að hafa þessa frásögn ekki lengri en 10 síður og nú er ég kominn á tíundu síðu. Ég mun því aðeins geta um nokkra fleiri staði í örstuttu máli.

Suður í átt að Cote Azur eru þorpin Sillans les Cascades (góður veitingastaður), Salernes (keramík), Tour Tour (frábært útsýni), Cotigniac (gott vín að birgja sig upp með og hræbillegt auk manngerðra hellna sem fólkið gróf inn í klettana til að verjast árásum Mára), Villecroix (tónlistarakademía þar sem Elly Ameling og Dalton Baldwin hafa kennt ýmsum Íslendingum og þar eru stórkostlegir hellar), Dragugnian (höfuðstaður franska riddaraliðsins og einnig ef vel er leitað björg frá forsögulegum tíma sem svipar til Stonehenge á Englandi), St.Tropez,Ramatuelle,Issimbra eru uppáhalds strandþorp.

Golf

Það er um 45 mínútna akstur til næsta golfvallar frá okkar þorpi, en það er Golf de Luberon og þú munt ekki verða fyrir vonbrigðum.

Brautin er par 72 og sumar holurnar í níunni eru mjög krefjandi. Þetta er mikið af hæðum of erfiðu labbi en þú getur keypt þér caddie.

Veitingastaðurinn er frábær og andrúmsloftið einnig. Það get ég vottað sem kann ekki golf.

Skíði

Á vetrum ríkir hér kyrrð og ró og lífið hefur hægari rytma en yfir sumarmáuðina. Þó er nánast alltaf sólskin og það sést í fjöll með hvítar húfur. Það er um tveggja klukkustunda akstur til fjölda skíða staða fyrir bæði þá langt komnu og byrjendur. Mér líka betur litlu staðirnir eins og St. Jean Monclair, Ancelle eaða Chabanon.

Þangað er auðvelt að aka og staðirnir eru gestrisnir og ódýrir og sjá vel um alla ekki síst unga fólkið. Samt förum við oftar á þá staði þar sem brekkurnar eu kannski of brattar fyrir okkur en það eru staðir eins og Pra Loup, La Foux D‘Allos og Orcieres. Þeir eru stærri og bjóða allar gerðir af skíðaiðkun.

Við höfum í tvígang ákveðið að gista í Pra Loup á stað sem heitir le Aigle Bleu og getum heilshugar mælt með honum.

Mitt Provence

Eftir nær tveggja áratuga viðveru hér í efra-Provence (Haut Provence des Alpes) langar mig til að veita gestum mínum örlitla innsýn í nokkra áhugaverða staði hér í nágrenninu. Þó fyrr hefði verið, en betra er seint en aldrei. Alla staðina er hægt að heimsækja í dagsferð frá Esparron de Verdon og gjarnan fleiri en einn í hverri.

Provence skiptist í þrjú meginhéruð þ.e. Provence, Haut-Provence og Provence Maritime, sem nær m.a. yfir það sem útlendingar kalla Rivereu en heimamenn Coté Azur.Það sem hér fer á eftir eru mínar ráðleggingar til þeirra sem heimsækja svæðið en ég mæli auk þess sterklega með þeim ágætu grænu Michelinbókum sem fjalla um þessi héruð (3 bækur).

Þetta er „mitt Provence“. Tveir vinir mínir sem dvalið hafa langdvölum í París hafa sýnt mér „sína París“ sem ég hef haft gagn og gaman af enda þótt það sé ekki „mín París“ en ég hef einnig dvalið lengi í þeirri borg. Ég vona að þið hafið gaman af þessum lestri og finnið ykkur svo ykkar Provence.

Á þessu svæði öllu sér víða merki Cesars og Rómverja með súlubrotum sem leifum af fornum leikhúsum, vatnleiðslum á háum súlum o.s.frv. Þegar Cesar sleppir sjást merki Napoleons ekki síst í fjölmörgum trjágöngum platantrjáa meðfram vegum. Vörubílstjóri, sem var skjólstæðingur múrarameistarans míns Alains spurði mig þegar ég fór með honum vorið 2000 að sækja möl vegna sundlaugargerðar okkar hvort ég vissi hvers vegna þessi tré væru víða með fram vegum og sagði mér svo að Napoleon hefði látið planta þeim fyrir 200 árum til að mynda skugga fyrir póstvagna ríkisins.

Þorpið okkar

Þorpið Esparron de Verdon er agnarsmátt þorp sem hýsir um 350 sálir yfir vetrartímann en meir en tuttugufaldan þann fjölda í júlí-ágúst. Þá halda heimamenn sig að mestu inni við og sinna gestum sínum. Þorpið er eins og þúsundir annarra þorpa í Frakklandi byggt í kringum Kastalann.

Kjarni þess er byggður 6 fjölskyldum, sem eru hinir raunverulegu „esparronais“ auk greifans. Kastalinn mun byggður á 13. öld um svipað leyti og Snorri var að skrifa sögur sínar á Íslandi. Monsjör Bernard Castellane núverandi greifi sem kominn er í beinan karlegg sagði mér að forfaðir sinn hefði farið í krossferð að herja á aröbum og lært þar að byggja brýr og byggt eina yfir gljúfrin skammt frá mynni þeirra þar sem Verdon áin nú rennur í Lac d‘Esparron. Á þeim tíma eins og raunar einnig í nútímanum tíðkaðist að flytja sauðfé til sumarbeitar upp í suður Alpana allt frá Arles og Langedoc svæðinu.

Mér er ógleymanlegt í júní árið 2000 þegar við komum til þess að fara á laugardagsmarkaðinn í Riez og þorpið var bókstaflega fullt af rollum og fullum fjárhirðum. Það kallast „Transhumane“ þegar fjárhirðarnir fara með hjarðir sínar uppí Alpana og gera sér glaðan dag á leiðinni áður en einvera fjallanna tekur við. Þá var svo sannarlega glatt á hjalla!  Brú yfir Verdon ána stytti þá vegalend verulega og var því hægt að taka brúartoll af hverri rollu sem yfir fór. Þannig varð greifinn ríkur greifi og átti um tíma nokkra kastala hér á svæðinu. Nú er greifinn aftur ríkur en kannski fyrst og fremst vegna hagstæðs kvonfangs við skoska aðalsætt! Brúin er nú á um 20 metra dýpi eftir að vatnið var búið til sem uppistöðulón raforkuvirkjunar á sjöunda áratug síðustu aldar! Við virkjunina hækkaði vatnsborð Verdon árinnar meir en 20 metra og Esparron vatn varð til.

Bernard er alúðlegur maður sem talar góða ensku, stór og stæðilegur með stórt nef en lítið hár en kona hans Karlotta-Anne er lítil og grönn og svo föl að hún er nánast hvít en yndisleg manneskja. Þau hjón reka lúxusgistiheimili í kastalanum en sýna húsakynnin gjarnan vinum mínum ef áhugi er fyrir hendi. Í kastalanum hafa sendiherrar Íslands gist þegar þeir komu í heimsóknir í tilefni Tónlistarhátíða þeirra sem við héldum hér um árabil. Er þá gert ráð fyrir að greidd sé smáupphæð (10-20€) sem framlag í patrimoníusjóðinn.

Það er fyllilega þess virði að fara upp í turninn og sjá inní þessa fornu veröld okkur nútímamönnum ókunnuga. Gaman er að spyrja greifann um hvar sé „Oubliettið“ en það var dýflissa án hurðar og aðeins með gati að ofan þar sem kastalaherrann gat látið óæskilegar persónur hverfa og deyja drottni sínum. Þessi vistarvera var í mörgum kastölum í Frans en alls ekki öllum og vitanlega með öllu ólögleg!  Við komumst að þessu við skoðun á kastalanum í Uzet, en þar hafði verið brotið hurðargat á oubliettið og innréttuð vínbúð fyrir framleiðslu kastalans af eðalvínum!

Annað heimsóknar virði í þorpinu er minjasafnið sem er einkaframtak eins „eldri borgara“. Mér er minnistæð heimsókn mín með vinkonu minni Þóru Kristjánsdóttur listfræðingi en enda þótt Þóra, sem vann sinn starfsferil á Þjóðminjasafni Íslands sé ekki mikil frönskukona þá áttu þau safnstjórinn langar og áhugaverðar samræður um hve margir af gripum safnsins líktust hliðstæðum sínum í safninu á Íslandi! Gamla þorpið með kirkju sem státar af forkunnar fagurri Campanellu er svo umhverfis kastalann og „nýja þorpið“ frá síðustu tveim öldum er svo það sem nú kallast þorpið og síðan er nýja nýja þorpið, sem byggðist eftir stíflugerð og myndun vatnsins, sem nú er aðalaðdráttarafl þorpsins. Þvottalaug er í kjarna „nýja þorpsins“ með afbragðsdrykkjarvatni, en vatnsuppspretta þorpsins gefur Gvendarbrunnum ekkert eftir og drykkjarvatn frábært.

Campanellur nefnast víravirki sem skreyta flesta kirkjuturna í Provence og eru stolt um járnsmíðakúnst hvers þorps. Þær eru ætíð smíðaðar í þorpinu og engin þeirra eins. Vinur minn Michel á bók með 300 fegurstu Campanellum í Provence og sögu hverrar þeirra.

Veitingastaðir

Veitingastaðir eru þrír í þorpinu, þar af tveir sem rísa undir nafni. Annar heitir því yfirlætislausa nafni Bistró og hefur nýverið skipt um áhöfn og vonandi mun þeim ganga vel. Þar er hægt að fá ágætan krækling með frönskum auk alls annars. Hinn ber stærra nafn eða Paris-London og er eigandinn Corsíkumaður vel menntaður kokkur og fyrrum eiginkona hans sem er frá S-Afríku af hollenskum ættum. Þar er ágætis matur jafnt steik, fiskur og pizzur og ekki dýr. Le Fourcet hefur verið breytt í skyndibitastað. Að auki er svo í kjarna  nýja þorpsins bakarí, kjörbúð og tóbaksbúð.

Boule-vellir

Boule-vellir (framb, búll) eru þrír þar af einn aðeins notaður yfir háveturinn fyrir framan ráðhúsið og póstinn. Pedanque eins og það heitir en alltaf kallað búll er íþrótt provensbúa og rétt að taka það sérstaklega fram að alls ekki má gantast með að þetta sé ómerkilegur kúluleikur. Þeir æfa stíft og mót eru haldin reglulega bæði innan sveitar og utan. Búllvellirnir tveir eru fyrir neðan húsið hjá mér s.s. í hundrað metra fjarlægð svo ég fylgist oft með úr fjarlægð og stöku sinnum tek ég þátt en kann lítið fyrir mér. Það er nauðsynlegt að prófa þennan leik og kúlur eru fyrir hendi hjá okkur. Golfarar segja að það sé bannað að yrða á menn á „greeni“ og sama gildir um búll þú talar ekki við mann sem er að fara að kasta kúlu í búlli.

Lac d’Esparron

Esparronvatn hefur mikið aðdráttarafl og er notalega heitt mikinn hluta ársins og mikið nýtt til sunds. Það hefur fjölbreytt lífríki. Einar 15 tegundir fiska lifa í vatninu auk alls kyns krabbadýra, stórvaxinna öðuskelja og meinlausra snáka. Veiðimenn eru þolinmóðir með stengur sínar en ekki hef ég oft séð bitið á og sjálfur hef ég aldrei rennt til fiskjar og var þó bitinn stangveiðimaður á Íslandi. 

Til bátsferða standa til boða rafmagnsbátar, hjólabátar, kanóar og kajakkar auk „Perlunnar“ sem er 50 manna rafdrifinn túristabátur sem fer í klukkutíma útsýnisferðir um vatnið og gljúfrin nokkrum sinnum á dag. Auk þess eru kappróðrarbátar fyrir þá sem þá íþrótt kunna og stundum við það mikið einkum utan sumarleyfistímans.

Ég mæli sérstaklega með því að leigja sér kanó og róa inn í gljúfrin. Um kílómetra eða tæplega það inní gljúfrunum er smávík og þar um 50 metra upp í berginu er gamall hellir, sem hefur verið mannabústaður í árþúsundir. Hann er þess virði að skoða og vita fáir af.

Hestaleigur

Hestaleigur eru einnig fyrir hendi og útreiðartúrar vinsælir. Ég hef tekið tvo af gömlum félögum mínum úr minni hestamennsku á Íslandi í útreiðartúra hér og gekk það bærilega amk. þar til að félagi minn og frábær hestamaður dróst aftur úr og vældi skyndilega „Ármann: hesturinn er að hrekkja mig“ Þá prjónaði hesturinn í sífellu og var ekki sáttur við þá stjórntækni sem gengur við íslenska hesta. Það er samt reynslunnar virði, en búist ekki við að fá þýðan tölthest!

Gönguleiðir

Ég stunda mikið gönguferðir og eru einkum þrjár leiðir sem ég fer. Oftast litla hringinn, sem er umhverfis þorpið og tekur um hálftíma. Stundum stóra hringinn meðfram vatninu sem varir í nær tvo tíma og stöku sinnum uppá hæðina sem er um hundrað metra hæðarhækkun og gefur manni útsýni vítt yfir nágrennið. Þaðan er einnig hægt að lengja ferðina allt yfir í gamla Quinson en það eru rústir frá því að íbúar Quinson flúðu árásir Mára á 12 öld og fluttu þorp sitt með kirkju og tilbehör upp í klettana.

Ræktun og matarhefðir

Ræktun er mikil. Ávextir hvers konar, tómatar af fjölmörgum gerðum, olívur, lavender og alls kyns grænmeti. Gull Efra-Provence er þó truffle, þessir dökkbrúnu sveppir sem vaxa neðanjarðar undir sýktum eikartrjám! Í því sambandi verð ég að geta um vini mína Stanis og Míreyju (Mirelle) Matheron.

Stanis varð bæjarstjóri árið 2000 þegar við hófum undirbúning tónlistarhátíða. Stanis er innfæddur Esparroni, þéttur á velli ekki hár, svarthærður og snareygur með meðfætt kímið ánægjubros, enda hefur hann fyllstu ástæðu til að vera ánægður með sig. Þau hjón hafa um árabil boðið okkur í matarboð á vetrum og þá er trufflið alltaf hluti máltíðarinnar. Einhverju sinni kom Stanis og var með lófana kreppta. Þegar hann opnaði lófana og sagði með ómældu stolti „Hafið þið séð hann þennan?“ og um leið brosti hann sínu provensalska brosi og sleikti út um. Það var þá 400 gramma trufflusveppur sem hann hafði fundið hjá sér. Grammið er selt á 2-3 evrur. Þetta er eina skiptið sem ég hef séð a.m.k. 120.000 króna svepp! Já Frakkar elska sundurgerð í mat og máltíð er ætíð margréttuð. Það er ekki eins og hjá Íslendingum grautur og soðning sem nú er oftast skipt út fyrir pizzu, heldur er byrjað með mörgum smáréttum með kampavíni og svo 5 réttir við sjálft borðhaldið, þar sem 7-10 mismunandi ostategundir mynda ætíð einn rétt eftir aðalréttinn oft snætt með grænu salati á undan eftirrétti sem oft eru tveir hver á fætur öðrum. Menn fara mettir að sofa upp úr miðnætti og verður ekki meint af!

Eitt sinn vorum við boðin í sunnudagshádegismat til góðvinar Stanisar sem heitir Roger og er einn stærsti sauðfjárbóndinn á svæðinu. Roger er uppeldisfélagi og sessunautur Stanisar úr grunnskóla en tók við búi föður síns í stað þess að fara í framhaldsnám eins og Stanis, sem er fyrrverandi bankastjóri. Hann er maður snaggaralegur og ber gjarnan reimar að amerískum sið til að skreyta sig um hálsinn. Hann hefur um 500 fjár og tíu fjárhirða. Sjálfur talar hann helst próvesölsku og áttum við Gerhard (annar vinur og bæjarstjóri eftir Stanis) í miklum erfiðleikum að skilja hann. Í Frakklandi eru fjölmargar mállískur sem eru verulega frábrugðnar frönsku. Í Provence er enn kennd provenskalska sem valfag í stað ensku og gengur þeim greinilega betur að læra hana en enskuna, sem fáir hafa á valdi sínu. Roger bauð að sjálfsögðu upp á eðalkampavín fyrir matinn en sjálfur vildi hann aðeins pastís að próvesölskum sið. Ekki man ég gjörla máltíðina nema hvað aðalréttir voru þrír hver á fætur öðrum allt lambakjöt og átti ég í miklum vandræðum með að verða mér ekki til skammar því magamál mitt er takmarkað meir en gengur og gerist.

Ég lýk hér umfjöllun minni um þorpið mitt með því að minnast aðeins á húsakynni. Þau eru keimlík og yfirleitt er hátt til lofts og vítt til veggja. Arinn skipar ávallt höfuðsess í hverri stofu enda landið vaxið eikarskógum, sem er helsta upphitun yfir vetrartímann. Það má segja að innviðir húsa líkist íbúunum, grófir en hlýlegir.